Książka jest odpowiedzią autora na różne geopolityczne prognozy rozwoju sytuacji na świecie do końca bieżącego stulecia i rolą jaką miałyby odegrać Stany Zjednoczone w przepowiadanych w nich nieustających konfliktach i wojnach. W przewidywaniach dotyczących przyszłości ludzkości to właśnie Stany Zjednoczone, jako najsilniejsze mocarstwo świata, miałyby czuwać nad sytuacją globalną. W niniejszym opracowaniu autor podejmuje próbę przejścia całej drogi Stanów Zjednoczonych do mocarstwowości, skupiając się na wybranych jej odcinkach. W pierwszym rozdziale autor przygląda się zalążkom przyszłego mocarstwa. W drugim – ukazuje metody powiększania jego potęgi w poszczególnych etapach. W trzecim – przedstawia wnioski na bliższą i dalszą przyszłość. (z zapowiedzi Wydawcy)
O Autorze:
Józef Użyckiurodził się 1 grudnia 1932 r. w Kiertynie k. Lwowa. W lutym 1940 r. został deportowany z rodziną na Syberię, skąd powrócił do kraju po 6 latach. Służbę wojskową rozpoczął we wrześniu 1950 r., jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 1 we Wrocławiu. W 1952 r. promowany na pierwszy stopień oficerski, po czym skierowany na dowódcę plutonu, a następnie zastępcę dowódcy kompanii w 4 Pułku Piechoty w Kielcach. W latach 1954–1957 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Po studiach został szefem sztabu 33 Pułku Zmechanizowanego w Nysie. W latach 1959–1966 pełnił służbę w Sztabie Śląskiego Okręgu Wojskowego, gdzie był m.in. oficerem Oddziału Operacyjnego. W 1966 r. został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 10 Pułku Czołgów Średnich w Opolu. W latach 1968-1969 dowodził tym pułkiem, uczestnicząc w operacji „Dunaj” państw Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. W 1969 r. został szefem sztabu-zastępcą dowódcy 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej w Żaganiu. W latach 1970-1973 był słuchaczem Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Woroszyłowa w Moskwie. W 1973 r. objął dowództwo 11 Drezdeńskiej Dywizji Pancernej. Na tym stanowisku w 1974 r. awansował na generała brygady. W 1976 r. został szefem sztabu-zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy. W 1978 r. został mianowany dowódcą tego okręgu wojskowego, a na wypadek wojny dowódcą 1 Armii. W 1979 r. awansował na generała dywizji. W 1983 r. został zastępcą szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych. W latach 1983–1990 szef Sztabu Generalnego i jednocześnie wiceminister Obrony Narodowej. W 1984 r. został mianowany generałem broni. Służbę wojskową zakończył 3 października 1991 r. W latach 1980–1985 poseł na Sejm PRL VIII kadencji. W 1981 r. członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, medalami: Komisji Edukacji Narodowej, 70-lecia Sił Zbrojnych ZSRR, 30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby, 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945. Współautor nowej polskiej doktryny obronnej, którą reprezentował w 1990 r. na konferencji szefów sztabów generalnych państw Europy i Ameryki Północnej. Autor m.in. książki „Wojna konwencjonalna w Europie” /1989/ i wielu artykułów.
/Źródło – Wikipedia/
